Art & Museum Magazine, Summer Edition 2021
Article by Derek Culley
Niall MacMonagle, May 21 2018, Sunday Independent
Anna Hryniewicz's paintings imagine ideal exoplanets because "here on earth, people waste their energy on irrelevant things. There is so much to discover if humanity pooled their resources. By now, we should be so much more advanced".
In January 2007, Hryniewicz came to Ireland from Poland, "for a few months" in search of "change and adventure". Within a week, she had a job teaching pre-school. (...) "I called my husband and three-year-old son, and said come over." And they did. Their second boy, now seven, is "Irish, Irish" and a champion Irish dancer.
She likes the weather here, "it's always autumn or spring, no extremes" and she likes the beaches "unlike crowded, commercialised Baltic beaches" and likes "the open mentality of the Irish".
Born in Wroclaw, Hryniewicz was "always drawing as a child, on my walls, the furniture, in my copybooks, drew caricatures of friends and teachers" but having graduated with distinction in piano performance she had "a now or never moment" and did a masters in art.
At Czestochowa University, "I felt I had started flying. I loved everything; sculpture, graphic design, painting". She then switched to abstract, "so natural to me". Her optimistic, energising palette includes orange, reds, blues, yellow, green but this work, Dreaming in Black and White, signals a new direction..
Her studio, an extension to her home in Baldoyle, means "studio and home at the same time, children calling, I'm cooking and sneaking into the studio". Dreaming in Black and White began with a big black brushstroke, a dripping cloud. A many-layered work, Hryniewicz looks "a lot and go back and scrape, reveal, cover".
The blue, the beige, the greys, and "then a need for something subtle, those faint lines". The title gives people "freedom to interpret".
In Ireland "I started from zero. I knew no one, no artists, the art scene was not for mothers and children". She has just finished a residency in Cill Rialaig, "My first!". The exoplanet concept still intrigues her and she makes paintings that are out of this world.
"(...) The idea that I get from Anna's painting is of movement. But it is a movement in a celestial dream world, connected but unconnected reality. I like that idea of the marks holding a reference to something that we know, but we don't
understand what it is we know. It has a sense of primeval forest and wilderness about it, that is beautiful (...)
Anna is understanding what the painting is saying to her, and the painting is understanding what she is trying to say back to it. It's a two way conversation (...)"
Eamon Colman
'Live energies. Border zones in the painting of Anna Hryniewicz' by Piotr Głowacki
It’s about abstract paintings, which, on the one hand, tend to avoid picturing objects and constitute non-representational art. On the other hand, however, this is the reason why they allow more openness in terms of their quality and meanings when it comes to their reception and interpretation. What abstract art makes use of are these very areas of creativity which, at their threshold, feature subject instantiation. This does not mean that it is a non-representative art.
A much broader cultural phenomenon was iconoclasm, which completely denied justifiability of representing the world through art, which was expressed by departure from iconolatry. Reportedly, such tendencies can be found only in Semitic cultures, yet there is no complete orthodoxy in them, as it turns out. In turn, these tendencies have surely reached their peak as regards ornamentation and calligraphy.
In Europe, the iconoclastic attitude was overcome after years of war between iconoclasts and iconodules in the last centuries of the first millennium. Finally, this attitude returned in some purist religious reformation groups in the 15th and 16th century.
Negative attitude – although only towards modern, paradoxically abstract and primitive art – was expressed by radical 20th-century social and political systems. As part of religious and political-ideological movements underlined by dislike for art or its certain types, paintings and other cultural heritage items were burnt.
In the artistic life, in the sphere of cultural ideas, non-imitating thought was reborn at the beginning of the 20th century in many avant-garde movements and – as regards art – in abstract painting and minimal art. Another feature is the constant departure from the work of art as an object towards life itself (collage, objects, body, interventions, land art), performative and audio-visual measures and, finally, purely conceptual means.
The above information is useful, as, in abstract paintings created consciously like Anna Hryniewicz’s chromatic visual realisations, the frame of iconic representation is the frame of the struggle between the non-objective tendencies, which means that the process of creation is subject to continuous restraint from crossing the border of imitative forms. This restraint refers only to easily recognisable shapes, which intensifies the underlying construction tensions within the frames – the area of creation. On farther interpretative planes, however, recognisability is inevitable. And thus such attractive and enigmatic paintings intended to be abstract are relatable to real phenomena of material existence (e.g. to morphology of tissue) as well as to those of the spiritual-emotional sphere and to the ideas and concepts of the mind. The artist speaks of her cosmic inspirations, intensifying the palpable dialogue between the micro- and macrocosm, which also refers to their mutual correspondence and harmony.
What matters for the author are in major part the chromatic values of the expressive matters, which she formulates expressionally so as to represent her own world of experiences, which are always grounded in given registers of the emotional spectrum. It is a world of expressing subjective sensations, where exceptionally radiant painting measures are nearly completely autonomous, spontaneously expressing the sensitivity of the creative subject (the artist, the painter), which is inevitably objectivised in the recipient’s perception. The freedom that is given to paint is only triggered by the author’s will to later spread, corrected to a great extent by arbitrary decisions. Although, by classical rules, the painting is not finished, as a creative process – it is. Just like in nature a riverbed’s shape is the product of the forces contained in its freedom and simultaneous status quo-maintaining factors stemming from its environment. Still, the status quo is fluid. Also nerves and their electric properties could be brought for comparison.
Most generally, these artistic manifestations recount the nature of phenomena which have their limit in any constancy and complete (ultimate) formation; it is a world of things before and after materialisation in a mature form. Just as the existence of the prenatal or biological solstice phase, or any other concept (primal structure) vis-à-vis the degeneration of forms produced in accordance with it. It might be argued that Anna Hryniewicz is to a great extent a philosopher of forms in painting, as – besides the sphere of their purely artistic realisations – she also considers their relation to particular experiences and ideas.
It is like the zone of fluids and juices (panta rhei), which shows the internal flow of vital forces, thus bringing us closer to the magical secrets of life. The author stresses the importance of the world of experiences and sensations, and says that painting is like listening to music, in which she loses herself completely. The paintings also show, as the artist notes, a parallel to experimental music, which the author used to play when she was a student. This is manifested in their open, adventurous and chance-embracing structure.
When Anna Hryniewicz says a painting is a mystery, she explores it and brings it closer in an intriguing way, which she does with a dose of feminine contrariness. Playing with conventions she dismantles stereotypes, because what matters is the impression. Similarly to the impressionists and other alternative groups countering classical conventions. This feature is highlighted in the dynamicity of expression and, most generally, in the combinatory openness of elements of the form as well as of the composition.
In this way, we not only explore the world but also take part in the creation of its artistic equivalents. Nevertheless, providing that we are still capable of improving our ability to affirm and associate new solutions. After all, life depends on continuous rethinking and constant inclination to accept the ongoing changes.
Piotr Głowacki
(PL)
Żywe energie. Strefy pograniczne malarstwa Anny Hryniewicz. Recenzja autorstwa Piotra Głowackiego
Mowa o obrazach abstrakcyjnych, które mają naturę z jednej strony unikania oddawania obiektów, jest to sztuka niefiguratywna. A z drugiej strony i właśnie dlatego w sferze odbioru i interpretacji pozwalają na otwartość wobec ich jakości i znaczeń. Sztuka abstrakcyjna wykorzystuje bowiem te obszary kreacji, których próg stanowią konkretyzacje przedmiotowe. Co nie znaczy, że jest sztuką nieprzedstawiającą.
Szerszym zjawiskiem kulturalnym był ikonoklazm, który całkowicie negował zasadność przedstawiania świata w sztuce, co wyrażało się odejściem od kultu obrazów. Intuicje te odnajdujemy bodajże jedynie w kulturach semickich, jednak nie ma w nich, jak się okazuje stuprocentowej ortodoksji. Z pewnością jednak w zamian wytworzyły artystyczne szczyty estetyki ornamentu i kaligrafii.
Na terenie Europy nastawienie ikonoklastyczne zostało przezwyciężone po wiekach walk ikonoklastów z ikonodulami trwających w ostatnich wiekach pierwszego tysiąclecia. Ostatecznie powróciło ono w nurtach purystycznej reformacji religijnej w XV i XVI wieku.
Negatywne skłonności ale już jedynie do sztuki nowoczesnej, paradoksalnie głównie abstrakcyjnej i prymitywizującej, wykazywały też skrajne dwudziestowieczne systemy społeczno-polityczne. W ramach prądów religijnych i ideowo-politycznych podszytych awersją do sztuki, czy tylko jej odmian, dochodziło nawet do palenia obrazów razem z innymi dobrami kultury.
W życiu artystycznym w sferze idei kulturalnych myślenie nienaśladowcze odrodziło się na początku wieku XX w wielu nurtach awangardy, a na terenie sztuki w malarstwie abstrakcyjnym i w sztuce minimalnej. Inną cechą jest stałe odchodzenie od tego momentu od dzieła jako obiektu, ku sferze samego życia (kolaż, obiekty, ciało, interwencje, sztuka ziemi), środków performatywnych i audiowizualnych, a w końcu czysto konceptualnych.
Poczynione uwagi są przydatne gdyż w obrazach abstrakcyjnych, które są tworzone świadomie jak to mamy do czynienia w przypadku chromatycznych realizacji wizualnych Anny Hryniewicz, pole ikonicznego obrazowania stanowi przestrzeń zmagań tendencji do kształtowania nieprzedmiotowego, czyli poddawania procesu kreacji stałej sile powściągania się przed przekroczeniem granicy, za którą rozpościera się świat form naśladowczych. Owa powściągliwość odnosi się jedynie do kształtów łatwo rozpoznawalnych, co wzmaga podskórne napięcia konstrukcyjne w ramach pola-powierzchni kreacji. Jednak na dalszych planach interpretacyjnych rozpoznawalność jest nie do uniknięcia. Tak powstające atrakcyjne i enigmatyczne artefakty malarskie, mające być z założenia abstrakcyjne, dają się jednak odnosić do obszarów realnych zjawisk fizycznej egzystencji bytowej (np. morfologia tkanki biologicznej), jak i duchowo-uczuciowo-emocjonalnych, a także pojęć umysłu i jego idei. Malarka mówi o inspiracjach galaktycznymi przestworzami, co wzmaga dający się odczytać dialog między mikro a makrokosmosem, dotyczy on także ich wzajemnej odpowiedniości i zestrojenia.
Dla autorki liczą się głównie wartości chromatyczne ekspresyjnych materii, które formuje ona wyrazowo, by oddać jej własny świat przeżyć, które zawsze są usadowione w danych rejestrach gamy emocjonalnej. To świat ekspresji subiektywnych doznań, niezwykle świetliste środki malarskie mają tu prawie pełną autonomię, wyrażają spontanicznie wrażliwość kreacyjnego podmiotu (artystki, malarki), co jest jednak z konieczności obiektywizowane w percepcji odbiorcy. Swoboda pozostawiona medium farb ma prawie wyłącznie jedynie impuls w woli kreatorki, w dużej mierze ich rozlewiska podlegają korekcie arbitralnych decyzji. Gdyż obraz według reguł klasycznych nie jest tutaj skończony, to jednak jako proces kreacyjny jest zakończony. Podobnie jak w przyrodzie forma płynącej rzeki jest wypadkową oddziałującej w jej ramach wolności sił i jednoczesnych ograniczających ją do status quo innych czynników jej środowiska. Chociaż i tak status quo jest wciąż zmienne. Podobieństwa snuć można z nerwami i ich elektrycznymi właściwościami.
Na najogólniejszym planie te malarskie manifestacje przywodzą naturę zjawisk, których granicą jest jakakolwiek stałość i całkowite (ostateczne) ukształtowanie się, to świat zjawisk przed i po konkretyzacji w formę dojrzałą. Tak jak byt fazy prenatalnej lub biologicznego przesilenia, albo każdej koncepcji (struktury prymarnej) wobec rozpadu form według niej zrealizowanych. Można wyrazić przekonanie, że Anna Hryniewicz jest w sporej mierze filozofem form malarskich, gdyż poza sferą ich czysto malarskich realizacji, rozważa także ich relacje do konkretnych doświadczeń i idei.
To jakby obszar płynów i soków (panta rhei), ukazujący wewnętrzny obieg sił życiowych, przez to zbliżający nas do magicznych arkan życia. Dla autorki zasadnicze znaczenie ma świat przeżyć i doznań, malowanie jest - jak mówi - podobne do słuchania muzyki, w której brzmieniu zatraca się całkowicie. Widać też w obrazach, na co zwraca artystka uwagę, paralele z muzyką eksperymentalną, którą wykonywała będąc studentką. Zaznacza się to w ich otwartej i przygodowej, akceptującej przypadek strukturze.
Jeżeli Anna Hryniewicz mówi, że obraz jest tajemnicą, to ona ją eksploruje i intrygująco przybliża, czyni to też z kobiecą przewrotnością. Grając konwencjami, burzy stereotypy, bo liczy się wrażenie. Jak kiedyś dla impresjonistów i szeregu artystów alternatywnych wobec konwencji klasycznych. Zaznacza się to w dynamice ekspresji i najogólniej w kombinatorycznej otwartości elementów, tak formy jak i kompozycji.
W ten sposób nie tylko poznajemy świat, ale uczestniczymy także w powstawaniu jego artystycznych ekwiwalentów. Wszakże pod warunkiem, iż mamy wciąż zdolność poszerzania własnych umiejętności afirmacji i asocjacji nowych proponowanych nam rozwiązań. W końcu warunkiem życia jest wciąż na nowo podejmowana refleksja i ciągła dyspozycja do akceptacji nieustannych zmian.
Piotr Głowacki
Anna Hryniewicz draws us into her colour fields by her vigorous, dramatic and energetic painting. I want to live in these colourscapes - whether they be landscape, mindscape, or heartscape. Once we had to travel to immerse ourselves in the experience of other visual art traditions; now the vibrancy of other traditions comes to us in the guise of an incoming generation of artists from other parts of the globe. Anna Hryniewicz is part of this new force which will invigorate and augment visual art culture on this island, in particular the practice of abstract painting.
Paula Meehan
Marian Panek on the work of Anna Hryniewicz:
Anna paints expressively and dynamically. In her paintings, she has temporarily abandoned contemplation on light as well as horizontally banded landscape-implying composition. Contemporarily, the artist’s works are full of vigour and colour energy vibration; they constitute space of artistic games, of incidents and events not only related to colour but also to personal experience, of uncalculated traces filled with movement, changeability and varying in quality notations of the very process of creating. Such notations (...) are a realisation of so-called action within the painting – indeed beautiful in its nature. The accumulation of seemingly spontaneous traces and colour expressions, which refer to European 50s’ and 60s’ Informalism, is made more profound by previous experiences and the author’s moulding of the internal luminosity of her artistic representation. (...) To me, they constitute a vivid connotation of emotions and impulsive expression of 'here and now', which allows release of unexplored currents of our subconscious.
Marian Panek
(PL)
Anna Hryniewicz maluje bardzo ekspresyjnie i dynamicznie. Porzuciła na jakiś czas rozważania problemu światła w obrazie i pasmowe, poziome podziały kompozycyjne sugerujące przestrzeń pejzażu. Obecnie jej prace są pełne wigoru, wibracji energii koloru, gdzie na powierzchni płótna rozgrywają się malarskie gry, incydenty, zdarzenia nie tylko kolorystyczne, ale także swoistego rodzaju bardzo osobiste, niewykalkulowane zapisy pełne ruchu, zmienności, odmiennych jakości notacji samego procesu tworzenia. (…) To realizacja o swoistej urodzie tak zwanego dziania się w obrazie. Nawarstwianie przez artystkę pozornie swobodnych zapisów i ekspresji kolorystycznych nawiązujących charakterem do informelowych działań z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych ubiegłego wieku malarzy europejskich, pogłębione jest wcześniejszymi doświadczeniami i pracą nad wewnętrzną świetlistością wyobrażenia malarskiego. (…) Kompozycje artystki (…) są żywą konotacją emocji, prawie automatyczną impulsywną wypowiedzią “teraz i tutaj”, wyzwalającą niezbadane nurty naszej podświadomości.
Marian Panek
Magda Snarska on the work of Anna Hryniewicz:
… The works of Anna Hryniewicz result from artistic considerations of the light problem in the picture. In her abstract compositions she makes an unusual record of light which constitutes a synthesis of her personal experiences. With great patience and inquiring mind she creates colorful compositions and in this way she presents her emotional and visual feelings by means of painting. The intensification of such a mature artistic ‘translation’ comes from the clear composing of colorful ranges in which the author moves with natural grace and intuition. Spontaneity of painting expression, deep sensitivity as well as humbleness in arriving at interesting solutions all determine the values of this painting. The meeting with her pictures is a journey through extraordinary lit up remote parts created on canvas thanks to great sensitivity and imagination of the author…’
Magda Snarska
(PL)
Prace Anny Hryniewicz są efektem artystycznych rozważań problemu światła w obrazie. W kompozycjach abstrakcyjnych autorka dokonuje niezwykłego zapisu światła będącego syntezą przeżyć osobistych. Z wielką cierpliwością dociekliwością tworzy kompozycje barwne przekładając swoje emocjonalne i wizualne wzruszenia na język malarstwa. Podporą tego jakże dojrzałego artystycznie translatorstwa jest klarowne komponowanie gam kolorystycznych, w których autorka porusza się z wielkim wdziękiem i wyczuciem. Spontaniczność ekspresji malarskiej, wielka wrażliwość estetyczna oraz pokora w docieraniu do interesujących rozwiązań stanowią o zaletach tego malarstwa. Spotkanie z jej obrazami to podróż w niezwykłe rozświetlone zakątki stworzone na płótnach dzięki wielkiej wrażliwości i wyobraźni autorki…"
Magda Snarska
Dublin, Polish House - Exhibition opened by Paula Meehan - Ireland Professor of Poetry
Annual Art Exhibition 2014 IPS Dublin - Exhibition opened by Dr Marie Bourke, Keeper, Head of Education, National Gallery of Ireland